ΜΕ ΤΟ “ΝΟΜΟ ΒΡΟΥΤΣΗ” ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΣΤΑ 72 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΕ ΣΤΑ 74 ΑΦΟΥ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΣΤΗΝ “Κοινωνική Σύνοδο Κορυφής Του Πόρτο”

 

ΑΛΦΕΙΟΣ: ΑΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΟΠΩΣ ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΕ ΘΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙ ΟΤΙ ΒΑΣΙΚΟΣ ΠΥΛΩΝΑΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΟΧΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΛΛΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΩΝ …

ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΟΙΜΙΟ … Θεματολογικά δελτία για την Ευρωπαϊκή Ένωση ΤΟΥ Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

[ Οι καταστροφικές επιπτώσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η συνεχής απειλή μιας αντιπαράθεσης Ανατολής-Δύσης κατέστησαν τη γαλλογερμανική συμφιλίωση βασική προτεραιότητα. Η απόφαση για κοινή διαχείριση των βιομηχανιών άνθρακα και χάλυβα από έξι ευρωπαϊκές χώρες, η οποία θεσπίστηκε με τη Συνθήκη των Παρισίων το 1951, αποτέλεσε το πρώτο βήμα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Οι Συνθήκες της Ρώμης του 1957 ενίσχυσαν τις βάσεις αυτής της ολοκλήρωσης και ενδυνάμωσαν την ιδέα ενός κοινού μέλλοντος για τις έξι ευρωπαϊκές χώρες. ]

[ Βασικές αρχές. Οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΚΑX, ΕΟΚ και Ευρατόμ) γεννήθηκαν από την επιθυμία για μια ενωμένη Ευρώπη, μια ιδέα που αναπτύχθηκε σταδιακά και ήταν στενά συνδεδεμένη με τα γεγονότα που είχαν συνταράξει την ήπειρο. Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι στρατηγικές βιομηχανίες, και κυρίως η βιομηχανία χάλυβα, έπρεπε να αναδιοργανωθούν. Το μέλλον της Ευρώπης, υπό την απειλή της αντιπαράθεσης Ανατολής-Δύσης, εξαρτιόταν από τη γαλλογερμανική συμφιλίωση.
[ 1. Η έκκληση την οποία απηύθυνε o Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Robert Schuman, στις 9 Μαΐου 1950, μπορεί να θεωρηθεί ως η αφετηρία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Την εποχή εκείνη, η επιλογή του άνθρακα και του χάλυβα είχε μεγάλη συμβολική αξία. Πράγματι, στις αρχές της δεκαετίες του 1950, οι βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα ήταν ζωτικής σημασίας και τα θεμέλια της ισχύος ενός κράτους. Πέρα από τα σαφή οικονομικά οφέλη που επρόκειτο να αποφέρει, η από κοινού διαχείριση των γαλλικών και των γερμανικών πόρων επρόκειτο να επισφραγίσει το τέλος του ανταγωνισμού των δύο χωρών. Στις 9 Μαΐου 1950, o Robert Schuman δήλωσε: «Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί μεμιάς, ή βάσει ενός μοναδικού σχεδίου. Θα υλοποιηθεί μέσα από απτά επιτεύγματα που θα δημιουργήσουν πρώτα μια πραγματική αλληλεγγύη.» Βάσει αυτής της αρχής, η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία και οι χώρες της Benelux (Βέλγιο, Κάτω Χώρες, Λουξεμβούργο) υπέγραψαν τη Συνθήκη των Παρισίων, τα κύρια σημεία της οποίας ήταν τα εξής:

• ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών και ελεύθερη πρόσβαση στις πηγές παραγωγής·
• διαρκής επιτήρηση της αγοράς, για να αποτραπούν στρεβλώσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην επιβολή ποσοστώσεων παραγωγής·
• σεβασμός των κανόνων του ανταγωνισμού και της διαφάνειας των τιμών·
• υποστήριξη του εκσυγχρονισμού και της αναδιάρθρωσης του τομέα του άνθρακα και του χάλυβα. ]

[ 3. Οι προσπάθειες αναζωογόνησης της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μετά την αποτυχία της ΕΑΚ, έλαβαν τη μορφή συγκεκριμένων προτάσεων στους τομείς της τελωνειακής ένωσης και της ατομικής ενέργειας στη Διάσκεψη της Μεσσήνης, τον Ιούνιο του 1955. Οι προσπάθειες αυτές οδήγησαν στην υπογραφή των Συνθηκών ΕΟΚ και ΕΚΑΕ.

a. Οι διατάξεις της Συνθήκης ΕΟΚ (Συνθήκη της Ρώμης)[2] περιλάμβαναν:

• την κατάργηση των τελωνειακών δασμών μεταξύ των κρατών μελών·
• τη θέσπιση ενός κοινού εξωτερικού δασμολογίου·
• την καθιέρωση μιας κοινής πολιτικής για τη γεωργία και τις μεταφορές·
• την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου·
• την ίδρυση μιας Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων·
• την ανάπτυξη στενότερων σχέσεων μεταξύ των κρατών μελών.

Για την επίτευξη αυτών των στόχων, η Συνθήκη ΕΟΚ όριζε κατευθυντήριες αρχές και οριοθετούσε το πλαίσιο των νομοθετικών δραστηριοτήτων των κοινοτικών θεσμικών οργάνων. Σε αυτές περιλαμβάνονταν κοινές πολιτικές όπως: η κοινή γεωργική πολιτική (άρθρα 38 έως 43), η πολιτική μεταφορών (άρθρα 74 και 75) και η κοινή εμπορική πολιτική (άρθρα 110 έως 113).

Στόχος της κοινής αγοράς είναι να διασφαλιστεί η ελεύθερη κυκλοφορία των αγαθών και η κινητικότητα των συντελεστών της παραγωγής (ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων και των επιχειρήσεων, ελευθερία παροχής υπηρεσιών και ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων). … ]

ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΗΣ ΕΠΕΒΑΛΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΡΟ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ ( Φ.Π.Α. ) …

ΦΟΡΟΣ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ ( Φ.Π.Α. ) Ο ομοιόμορφος υπολογισμός του φόρου απ΄ όλα τα κράτη-μέλη καθώς και ο υπολογισμός ενός κοινού ποσοστού επ΄ αυτού αποτελούν τα βασικότερα στοιχεία στη χρηματοδότηση του κοινοτικού προϋπολογισμού, και αυτός είναι ο λόγος που παρακολουθείται ιδιαίτερα η εφαρμογή του στα κράτη-μέλη. 

Βικιπαιδεια Ο λεγόμενος Φόρος Προστιθέμενης Αξίας ( Φ.Π.Α. ) είναι έμμεσος φόρος που επιβλήθηκε από το “Παράγωγο Δίκαιο” του Κοινοτικού Δικαίου στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ιστορία του Φ.Π.Α. στην ΕΕ 
Προκειμένου να υπάρξει μία ενιαία εναρμόνιση στην έμμεση φορολογία των κρατών-μελών της ΕΟΚ, το έτος 1957 διορίζεται από την Κομμισιόν (Ευρωπαϊκή Επιτροπή) μια ειδική επιτροπή φορολογικής εναρμόνισης με πρόεδρο τον καθηγητή Neumark. Η Επιτροπή Νιούμαρκ όπως καθιερώθηκε να λέγεται εξετάζοντας τις μέχρι τότε πρακτικές ανά τον κόσμο, μετά από πολλές συζητήσεις πρότεινε την κατάργηση όλων των εφαρμοζομένων εσωτερικών (εθνικών) σωρευτικών φόρων κύκλου εργασιών και την αντικατάστασή τους μ΄ ένα μόνο φόρο, τον Φ.Π.Α., που εφάρμοζε επιτυχώς την εποχή εκείνη η Γαλλία σε κάθε στάδιο συναλλαγής πάνω στη προστιθέμενη αξία.

Οι προτάσεις της Επιτροπής Νιούμαρκ τελικά έγιναν αποδεκτές και άρχισαν να υλοποιούνται στις 11 Απριλίου του 1967 με την έκδοση από το τότε Συμβούλιο Υπουργών των δύο πρώτων οδηγιών (ντιρεκτίβες), 62/227/ΕΟΚ και 67/228/ΕΟΚ, δια των οποίων και καθιερώθηκε ο Φ.Π.Α. ως κοινό σύστημα φόρου κύκλου εργασιών στα κράτη-μέλη. Αυτές καθιέρωσαν και τις αρχές του Φ.Π.Α. (αντικείμενα-πράξεις, υπόχρεους, συντελεστές, βεβαιώσεις κ.λπ.). Η εισαγωγή του Φ.Π.Α., βάσει των παραπάνω, ολοκληρώθηκε σταδιακά το 1973.

Αργότερα, 10 χρόνια μετά την έκδοση της 2ης οδηγίας, στις 11 Μαΐου του 1977 εκδόθηκε η 6η οδηγία (77/388/ΕΟΚ) η οποία συμπλήρωσε και ολοκλήρωσε κενά πρακτικής των δύο προηγουμένων επεκτείνοντας τον Φ.Π.Α. μέχρι και το λιανικό εμπόριο. Η οδηγία αυτή έπρεπε να τεθεί σε ισχύ από τις 1 Ιανουαρίου του 1978, πλην όμως δύο μόνο κράτη-μέλη, το Βέλγιο και η Αγγλία είχαν συμμορφωθεί. Έτσι το Συμβούλιο Υπουργών με την 7η οδηγία (78/558/ΕΟΚ) παρέτεινε την προθεσμία εφαρμογής για ένα χρόνο ακόμη. Τελικά οι τελευταίες χώρες-μέλη, η Γερμανία και το Λουξεμβούργο εφάρμοσαν τον Φ.Π.Α. στις1 Ιανουαρίου του 1980.
Η 6η αυτή οδηγία είναι και η σπουδαιότερη κοινοτική πράξη βάσει της οποίας ρυθμίστηκε αρχικά ο Φ.Π.Α. ως κοινό φορολογικό σύστημα στην ΕΕ, αλλά και για όλες τις νεότερες συμπληρώσεις και τροποποιήσεις.

Ο ομοιόμορφος υπολογισμός του φόρου απ΄ όλα τα κράτη-μέλη καθώς και ο υπολογισμός ενός κοινού ποσοστού επ΄ αυτού αποτελούν τα βασικότερα στοιχεία στη χρηματοδότηση του κοινοτικού προϋπολογισμού, και αυτός είναι ο λόγος που παρακολουθείται ιδιαίτερα η εφαρμογή του στα κράτη-μέλη.

………………..

ΕΤΣΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ “ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ” ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΣΠΙΖΟΥΝ ΝΟΜΟΥΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ( ή ΑΛΛΙΩΣ “ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ” ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΩΣ ΕΞΑΡΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΩΝ ΤΟΥΣ ) …

ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: “Η Ε.Ε. ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ”. ΟΤΑΝ ΤΑ ΛΕΕΙ Ο ΑΡΤΕΜΗΣ ΣΩΡΡΑΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΤΕ Ε;;

ΦΥΣΙΚΟ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ ΕΙΝΑΙ Η ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟΜΥΖΗΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΓΙΑ ΟΣΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΕΧΟΥΝ ΖΩΗ ΟΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ … ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ “ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ” !!

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟ “ΝΟΜΟ ΒΡΟΥΤΣΗ” ΣΤΑ 72 ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ “Κοινωνική σύνοδος κορυφής του Πόρτο” ΟΠΟΥ ΟΛΟΙ ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ “ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2030” ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ 74 ΧΡΟΝΙΑ …